Afgelopen jaar heeft me geleerd hoe het is om vaker stil te staan. Door de situatie waarin we nu zitten, je weet wel, de pandemie, werd van alles in mijn leven abrupt stilgezet: werk, reizen, sociale contacten. Ongetwijfeld zijn er velen met mij die de gevolgen van covid en de maatregelen op dagelijkse basis ervaren. En voor iedereen is die ervaring anders. Je hoeft je daarom ook niet te herkennen in mijn verhaal, ik wil het gewoon met je delen.
Het klinkt misschien gek, maar tijdens de eerste dagen van de lock-down in maart voelde ik me beter dan sinds een lange tijd. Mijn leven bestond uit een puzzel van drie baantjes die ik aan elkaar lijmde, ook al sloten de stukjes niet altijd goed aan. Zo herinner ik me nog goed dat ik me op een gegeven moment haastte naar een yoga les, om daar vervolgens dan bij te komen van de drukte. Toen begon er wel een belletje te rinkelen. Toch vertelde ik mezelf dat het allemaal wel goed te doen was, schouders eronder en gaan. Het is dan ook niet heel gek dat mijn schouders zich enorm opgelucht voelde toen ze even werden ontzien. Het tillen hoefde even niet, sterker nog, het kón ook niet. Als ik een keuze had gehad dan had ik waarschijnlijk niet durven toegeven aan mezelf dat ik liever met alles wilde stoppen. Mijn doorzettingsvermogen had me blindgemaakt voor mijn eigen gevoel. Terwijl ik heb me eigenlijk nooit heb afgevraagd waarom ik moest doorzetten. Ik denk dat het voelde als een plicht om mezelf nuttig te maken, ervaring op te doen en geld te verdienen. Plezier hebben was slechts bijzaak. De afgelopen maanden heb ik meer en meer rust gevonden in minder doen, waardoor ik beter aanvoel waar ik plezier uit haal. Wat me ook opvalt is dat ik me sinds maart géén seconde gestrest heb gevoeld. En dat is nieuw, want in de jaren dat ik studeerde lag stress constant op de loer. Ik besef me nu steeds meer dat ik niet hoef te leven met zoveel stress, dat kan ik me gelukkig permitteren. Door het ontbreken van die druk kan ik veel beter genieten van het leven zoals het komt, zo ook met de lock-down waarin we nu zitten. Ik heb de tijd om echt ergens in op te gaan en met volle aanwezigheid ergens te zijn. Hierdoor ben ik nog meer gaan genieten van de kleine, spontane en gekke dingen van het leven. Komend jaar wil ik proberen nog dichter bij mijn eigen gevoel te komen. Dan komt de rest vanzelf hopelijk. Mijn ervaring heb ik ook geprobeerd vast te leggen in het volgende gedichtje:
De tijd zal het leren
Over vele jaren zullen we verlangen naar het inefficiënte
Het ruwe, spontane en onverwachte.
Niet naar altijd kloppende weersvoorspellingen, maar naar de geuren van de lente.
Het wandelen in gemaaid gras, verzonken in gedachte
Niet naar alle keren dat je de trein haalde, juist naar de keren dat je hem miste.
En dat de conducteur stiekem om je lachte.
Ook niet al die keren dat je het goede antwoord gaf, maar naar die keren dat je je vergiste.
Over vele jaren zullen we verlangen naar de gekke dingen,
Het krakende, piepende of het lekkende.
Niet naar de zelfscankassa, maar naar de man op straat die zo goed kan zingen.
Die altijd naar je zwaait als een bekende.
Niet naar de piekfijne service van KLM, maar naar de fietsvakantie in eigen land.
Een lieve boer hielp je uit de ellende.
Ook niet naar de dagen dat je wegbleef bij de richel, maar juist naar het kijken over de rand.
Over vele jaren van nu hoeven we niet te zeggen hoe vroeger alles beter was,
Want wie niet kijkt naar de overkant ziet het allergroenste gras.
FOTO MOMENT
Deze foto genomen in het Dwingelderveld in het zuiden van Drenthe.